6 juni 2018
We waren al eerder dit jaar met Monkie bij de dierenarts geweest. Ze was toen erg onrustig en maar klaaglijk aan het miauwen. Er kwam toen na urine onderzoek een lichte nierafwijking uit. Geadviseerd werd om speciaal voer te halen. Zodra Macho ook dit voer moest hebben, zijn wij hierop over gestapt.
Sinds vorige week was Monkie weer erg onrustig. Daarnaast zat ze vaak, door het hele huis in een plashouding, zonder dat ze daadwerkelijk plaste. Dit weekend ging ze wel plassen en poepen, maar door het hele huis… Monkie was geen Monkie meer en besloten dan toch de dierenarts weer te bellen. Dierenarts wilde haar toch graag onderzoeken en kwamen we vanmorgen weer bij de dierenarts. Lichamelijk onderzoek leverde niet heel veel op, behalve dat ze een onverklaarbaar mank rechter achterpootje had. Dierenarts besloot haar op te nemen, om in ieder geval haar plas te kunnen onderzoeken.
Tussen de middag belt de dierenarts. Ze hebben bloed in de urine gevonden. Het viel hun op dat Monkie maar doelloos bleef rond lopen, alsof ze totaal geen notie had van de wereld om haar heen. Een ernstige nierafwijking kan hersenschade als gevolg hebben. Dit kon vastgesteld worden met bloedonderzoek. Ook was een doorverwijzing mogelijk naar een dierenziekenhuis voor een scan. Afhankelijk wat er uit de onderzoeken zou komen, behandeling zou niets meer uitmaken. Gezien haar leeftijd, waarschijnlijk 15 jaar, heb ik een besluit genomen om Monkie te laten inslapen.
Maar hoe ga ik dit aan de kinderen vertellen? Bij de gedachte alleen al rollen de tranen al over mijn wangen. Zodra ze uit school kwamen, verteld dat mama niet zo leuk nieuws had. Tegelijk tekenend en vertellend wat er zou gebeuren, kon ik ze toch hierop voorbereiden. Vier uur gingen we weer naar de dierenarts. Papa kwam uit zijn werk ook hier naar toe.
We mochten nog even knuffelen met monkie en hebben haar nog wat kattensnoepjes gegeven.
Tim is bij papa in de wachtkamer gaan zitten. Daan is hele tijd bij mij geweest en er dus ook bij geweest dat Monkie het spuitje heeft gekregen. Toen Monkie daadwerkelijk was overleden, hield ik het niet meer droog. Een paar grote blauwe ogen keken mij een beetje verschrikt aan; mama ik ga niet huilen hoor. Ik ga pas huilen als alle poesjes dood zijn..
Tim en papa kwamen ook nog even afscheid nemen van Monkie. Ik bleef nog heel even alleen met haar. Dag lieve Monkie…
onzekanjersblog 